Getwijfel | Antidepressiva

Inmiddels zijn we bijna twee jaar verder sinds ik begon met het slikken van antidepressiva. De dagen waarop ik me verstopte onder een berg dekens en vrijwel alleen de deur uit ging om naar mijn werk te gaan liggen al een poos achter ons, de dagelijkse gang naar het pillendoosje een blijvende reminder aan die tijd.

Steeds vaker plopte de wens om te stoppen met de medicatie in mijn hoofd naar boven, om regelmatig vervolgens een paar dagen later zo hard te crashen dat het verminderen van de antidepressiva een immer onhaalbare kaart leek. Meermaals stapte ik zelfs naar de huisarts met als doel te vragen of de medicatie afgebouwd zou kunnen worden, om steeds weer buiten te stappen met een nieuw herhaalrecept, de vraag onuitgesproken gelaten.

Tot afgelopen maandag. In een volledig vernieuwde praktijk raapte ik mijn moed bij elkaar om mijn huisarts te vragen of het niet eens tijd zou worden om de antidepressiva stop te zetten, of toch op z’n minst af te bouwen. Even sloeg de twijfel weer toe toen ze me vroeg of alles nu dan perfect gaat, tot het besef kwam dat het niet perfect hóeft te gaan. Dat het waarschijnlijk nooit helemaal perfect zál gaan. Zelfs mijn meest perfectionistische kant kan daar vrede mee hebben.

Ik begon antidepressiva te slikken om de scherpste kantjes van mijn depressie te halen, iets wat ruimschoots gelukt is. Ik ben er aan toe om het zonder antidepressiva te gaan proberen, wat mijn huisarts gelukkig kon beamen. Met een op maat gemaakt afbouwschema en een aangepast recept stapte ik deze keer weer buiten: na lang twijfelen ga ik vanaf volgende week langzaam afscheid nemen van de antidepressiva.